Nieuws:110826 Lata Libie

{{Nieuws
|Heeft Toonnaam=Val Kaddafi is verlies voor Chávez
|Heeft Locatie=Latijns Amerika
|Heeft Datum Van Invoer=2011/08/26
|Heeft Afbeelding=Gaddafi.jpeg
|Heeft Bijschrift=Chávez en Kaddafi in 2007
|Heeft Samenvatting=Het asielaanbod deze week van het straatarme Nicaragua aan Moammar Kaddafi, was waarschijnlijk de meest bizarre, maar niet de enige manifestatie van solidariteit met de Libische leider vanuit Latijns Amerika. Ook Cuba, Venezuela, Ecuador en Bolivia steunen de onfortuinlijke kolonel.
|Heeft Hoofdpagina=Ja
}}
Dat oogt opmerkelijk. Latijns-Amerika ligt geografisch en cultureel in een compleet andere wereld. Handelsrelaties met Libië zijn minimaal, al investeerde Kaddafi miljarden in de regio. Bovendien lijkt de Nicaraguaanse president Daniel Ortega te zijn vergeten dat hij eind jaren ‘70 zelf als leider van een volksopstand een dictator verjoeg. Nu kiest hij voor de tiran, een contradictie die ook geldt voor Fidel Castro en ook enigszins voor de Venezolaanse leider Hugo Chávez. 

Loyaliteiten tussen Libië en “socialistisch” Latijns-Amerika dateren van lang voor de val van Kaddafi. Zo reikte de kolonel zijn eigen Internationale Mensenrechtenprijs uit aan Castro, Chávez en Ortega. Evo Morales van Bolivia kreeg de prijs zelfs twee keer – al moest hij hem delen met de Argentijnse ex-dictator Jorge Videla. De naam van Chávez kwam op een voetbalstadion in Benghazi, en omgekeerd kreeg Kaddafi een kopie van het zwaard van Simón Bolívar, de bevrijder van Zuid-Amerika. 

De verbondenheid is vooral een ideologische kwestie. Al in de jaren ‘70 herkende Castro zich in de revolutionaire pretenties van Kaddafi, een rol die is overgenomen door Chávez en diens “linkse” vrienden. Zij beschouwen zich als leden van dezelfde revolutionaire familie, preken eenzelfde soort van socialisme, met een hoog nationalistisch gehalte en wat hen vooral met Kaddafi bindt is het anti-Amerikanisme. “Het imperialisme vermoordt het Libische volk om hun land te bezetten omwille van de olie,” roepen Chávez, Ortega en Castro in koor. 

Vooral Chávez herkent in Kaddafi ook een stijl van leiderschap. Beiden zijn militair en hekelen de traditionele democratie. Ze zien zichzelf als visionaire leiders, die hun volk de weg wijzen door de geschiedenis. Wat Kaddafi wilde zijn voor Afrika, dat wil Chávez zijn voor Latijns-Amerika. Hij droomt van een internationale alliantie onder de vlag van een nationalistisch, anti-Amerikaans socialisme, en Libië maakte daarvan deel uit. Daarom blijft Chávez Kaddafi steunen; diens val is immers een nederlaag voor zijn eigen project.

Dat Kaddafi zijn tent gaat opslaan in Latijns-Amerika is onwaarschijnlijk. Nog los van taal- en cultuurverschillen, ligt de regio gevaarlijk dicht bij de Verenigde Staten. Nicaragua weet uit ervaring wat dat kan betekenen. Maar ook Venezuela is allerminst veilig. Het land is economisch en politiek instabiel en Chávez zelf lijdt aan kanker. Dat maakt hem tot een zeer onzekere bondgenoot.