Nieuws:120212 Vene Capriles

{{Nieuws
|Heeft Toonnaam="Venezolaanse Rutte" wordt rivaal Chávez
|Heeft Locatie=Venezuela
|Heeft Datum Van Invoer=2012/02/13
|Heeft Afbeelding=Capriles.jpeg
|Heeft Bijschrift=Henrique Capriles Radonski
|Heeft Samenvatting=Hugo Chávez verslaan. Dat is al meer dan tien jaar de obsessie van de Venezolaanse oppositie. Al die tijd waren ze te verdeeld om een vuist te maken. Maar vanaf nu moet dat veranderen. Zondag koos de achterban één gemeenschappelijke kandidaat: Henrique Capriles Radonski.
|Heeft Hoofdpagina=Nee
}}
De opkomst was veel hoger dan de oppositie zelf had durven hopen. Dat zegt veel over de steun onder het electoraat en het vergroot bovendien de legitimiteit van Capriles bij de aftrap van de echte race: de presidentsverkiezingen van 7 oktober. Niet voor niets heeft de regering er alles aan gedaan om de voorverkiezingen af te doen als een achterhoedegevecht van “coupplegers”, en riep Chávez voor de zekerheid de bevolking via de staatszenders op om niet te gaan. Ambtenaren werd er fijntjes aan herinnerd dat wie zou stemmen, maandag op kantoor duidelijk herkenbaar zou zijn aan een paarse pink met “onafwasbare inkt” die dubbel stemmen moet voorkomen. “Dat laat zien dat de regering bang is,” zegt Ramón Aveledo, coördinator van de Tafel van Democratische Eenheid MUD, die de verkiezingen organiseert. 

Capriles is zoon van een Pools-Joodse moeder en een Venezolaanse vader met wortels op de Nederlandse Antillen. Hij wordt beschouwd als een briljant politicus en een succesvol bestuurder, die bovendien profiteert van een hoge ‘Rutte-factor’: jong, energiek, goedlachs, ongecompliceerd en vrijgezel. De 39-jarige jurist was op zijn 27ste vicevoorzitter van het parlement, werd daarna burgemeester en is nu gouverneur. In tegenstelling tot veel andere politici heeft Capriles geen enkele verdenking van corruptie op zich. Zijn enige smet zijn vier maanden voorarrest, omdat hij illegaal de Cubaanse ambassade in Caracas zou zijn binnengedrongen, tijdens een kortstondige staatsgreep tegen Chávez in 2002. De rechter sprak hem vrij. 

Aan Capriles de taak om een einde maken aan een lange impasse. Dertien jaar lang was de oppositie geobsedeerd door het vertrek van Chávez. Referenda, stakingen, een verkiezingsboycot en zelfs een staatsgreep zijn uit de kast gehaald, maar zonder effect. Onderlinge verdeeldheid en het gebrek aan een goede kandidaat met een aansprekend alternatief hield twijfelende kiezers bij Chávez, die bovendien heeft gezworen tot 2031 aan te blijven. Hij wil zijn “Bolivariaanse revolutie” voltooien, die streeft naar een staatsgeleide economie en de concentratie van vrijwel alle macht in de persoon van de president. Daarvoor moet hij wel steeds de verkiezingen winnen. Op 7 oktober zijn de eerstvolgende, en voor het eerst is er een kans dat in oktober de oppositie aan de macht komt. 

Niettemin is de vraag of Capriles zal zijn opgewassen tegen Chávez. Ondanks de gierende inflatie, de enorme criminaliteit en zijn alsmaar groeiende macht is de populistische leider onverminderd populair bij de armen. Bovendien heeft hij vrijwel media in handen en alle middelen om campagne te voeren. Op dit moment stampt hij in naam van de revolutie duizenden sociale woningen uit de grond, wetende dat ook zijn eigen toekomst allerminst is gegarandeerd, politiek maar ook fysiek. Details over de kanker die hij afgelopen zomer bekend maakte, worden nog steeds verzwegen, maar het wemelt van de geruchten als zou hij misschien de verkiezingen van oktober niet eens meer halen. In de campagnes is het onderwerp wijselijk vermeden. “Ik wens hem een lang leven toe,” is het enige dat Capriles er over kwijt wil, “zodat hij getuige kan zijn van de verandering in Venezuela.”