Nieuws:121001 Colombia Oslo

|Heeft Bijschrift=Farc-commandanten tijdens conferentie

|Heeft Bijschrift=Farc-commandanten tijdens conferentie

|Heeft Samenvatting=Nieuws is er nauwelijks, maar het is een theater waardig: de eerste persconferentie van de Colombiaanse regering en de guerrillabeweging Farc.  Even buiten Oslo presenteren tien mannen zich tegenover 150 journalisten uit Europa en Colombia, en minstens zoveel politieagenten. Als de guerrilleros hadden gedacht naar de bewoonde wereld te gaan, dan komen ze bedrogen uit. De Noorse regering wilde een plek die goed te beveiligen is en zo komen de commandanten uit de Colombiaanse regenwouden in de mistige Noorse naaldbossen.

|Heeft Samenvatting=Nieuws is er nauwelijks, maar het is een theater waardig: de eerste persconferentie van de Colombiaanse regering en de guerrillabeweging Farc.  Even buiten Oslo presenteren tien mannen zich tegenover 150 journalisten uit Europa en Colombia, en minstens zoveel politieagenten. Als de guerrilleros hadden gedacht naar de bewoonde wereld te gaan, dan komen ze bedrogen uit. De Noorse regering wilde een plek die goed te beveiligen is en zo komen de commandanten uit de Colombiaanse regenwouden in de mistige Noorse naaldbossen.

}}

}}

Lang blijft onduidelijk of de partijen wel tegelijkertijd het begin gaan markeren van de vredesbesprekingen. De onderhandelaars kennen elkaar nog nauwelijks, het wantrouwen is groot. Maar het gebeurt: rechts vijf stropdassen en links vijf open boordjes met truien. Ze lijken over totaal verschillende werelden te praten. De enige overeenkomst is het feit dat ze allemaal uit Colombia komen. Kort en helder dreigt de leider van de regeringsdelegatie Humberto de la Calle, de stekker eruit te trekken als de Farc doorgaat met lekken naar de pers. Terwijl hij praat, zet de Farc een extra naambordje op tafel: “Simón Trinidad”, de commandant die in de VS gevangen zit en die ze er graag bij willen hebben – wat nooit gaat lukken.  

Lang blijft onduidelijk of de partijen wel tegelijkertijd het begin gaan markeren van de vredesbesprekingen. De onderhandelaars kennen elkaar nog nauwelijks, het wantrouwen is groot. Maar het gebeurt: rechts vijf stropdassen en links vijf open boordjes met truien. Ze lijken over totaal verschillende werelden te praten. De enige overeenkomst is het feit dat ze allemaal uit Colombia komen. Kort en helder dreigt de leider van de regeringsdelegatie Humberto de la Calle, de stekker eruit te trekken als de Farc doorgaat met lekken naar de pers. Terwijl hij praat, zet de Farc een extra naambordje op tafel: “Simón Trinidad”, de commandant die in de VS gevangen zit en die ze er graag bij willen hebben – wat nooit gaat lukken.  

Als later de naam van Tanja Nijmeijer valt, begint Márquez breed te lachen – bijna verliefd. “Tanja… zo slank,” zegt hij. “Ik begrijp niet waarom ze zoveel angsten oproept.” Nijmeijer is niet in Oslo omdat de internatonale arrestatiebevelen tegen haar niet op tijd werden opgeheven. Ze wordt verdacht van ontvoering en moord. “Die Hollandse tulp willen wij wel aan tafel.” Een andere commandant vult hem aan: “Die bloem van de bergen is de noodzakelijke vertegenwoordiging van de vrouw in dit proces en ook van het internationalisme.”

Als later de naam van Tanja Nijmeijer valt, begint Márquez breed te lachen – bijna verliefd. “Tanja… zo slank,” zegt hij. “Ik begrijp niet waarom ze zoveel angsten oproept.” Nijmeijer is niet in Oslo omdat de internatonale arrestatiebevelen tegen haar niet op tijd werden opgeheven. Ze wordt verdacht van ontvoering en moord. “Die Hollandse tulp willen wij wel aan tafel.” Een andere commandant vult hem aan: “Die bloem van de bergen is de noodzakelijke vertegenwoordiging van de vrouw in dit proces en ook van het internationalisme.”