Nieuws:130325 Cuba Yoani Sanchez

{{Nieuws
|Heeft Toonnaam=Triomftoch van een blogster
|Heeft Locatie=Cuba
|Heeft Datum Van Invoer=2013/03/25
|Heeft Afbeelding=2013-02-18T212339Z 1 CBRE91H1NFP00 RTROPTP 2 CUBA-BLOGGER-BRAZIL.JPG
|Heeft Bijschrift=Yoani Sánchez 
|Heeft Samenvatting=“Een gekkenhuis,” zegt de Cubaanse dissidente Yoani Sánchez vanuit Washington. In de auto, onderweg van een TV-interview naar het Brookings Institute kan ze tien minuten aan de telefoon komen. Deze week is de in Nederland.

|Heeft Hoofdpagina=Nee
}}
De 37-jarige Sánchez is een van de meest gelezen bloggers ter wereld, en veruit de belangrijkste in Cuba. Ze is voor het eerst buiten Cuba sinds haar weblog Generación Y een gerenommeerde bron van informatie werd over het dagelijkse leven in het tropische communisme. 

Ruim een maand zigzagt ze nu de wereld over, haar reis is uitgelopen op een soort triomftocht. Na Brazilië, Mexico, Spanje, Tsjechië en de Verenigde Staten is Sánchez de komende dagen te gast bij het Movies that Matter Festival in Den Haag, waar een documentaire is gewijd aan haar en bloggers uit Iran en China. Een half jaar kostte het organisator Wim Brouwer om haar uit Cuba te krijgen, vertelt hij opgetogen: “Zij is iemand die ondanks het repressieve bewind en de tegenwerking de kracht heeft om door te gaan en met gebruik van nieuwe media haar visie kenbaar kan maken.” 

Dat is in communistisch Cuba alleen technisch al een prestatie. Net zo min als andere gewone Cubanen heeft Sánchez thuis geen internet. Ze voedt haar blog met een USB-stick op tergend langzame computers in toeristenhotels voor 8 dollar per uur, of als gast bij sommige ambassades. Twitteren doet ze via SMS, vanuit Cuba een peperdure optie, mogelijk gemaakt door solidaire volgers. “Als ik een uur of zeven niet twitter, denken mensen ‘Oei, Yoani heeft geen saldo meer’. Ze laden dan online mijn mobieltje op.” Al blijft het behelpen: “Ik kan niet lezen wat anderen schrijven, er is geen interactie.” Gelezen wordt ze wel. @yoanisanchez heeft meer dan 450.000  volgers. 

Met de digitale technologie omzeilt Sánchez, van oorsprong filoloog, de censuur waar andere media mee kampen. Ze leerde het in Europa. Twee jaar woonde ze in Zwitserland, keerde in 2004 terug naar Cuba en begon te bloggen. Aanvankelijk anoniem, sinds 2008 onder eigen naam. “Impressionistisch,” omschrijft Sánchez haar stijl. “Ik schrijf als een schilder, soms zonder orde. Journalistiek gemengd met literatuur, emotie, met een hele persoonlijke component. Bijna alles komt voort uit wat ik zelf heb meegemaakt.” Haar blog wordt vertaald in 13 talen, waaronder het Nederlands. 

Het regime heeft alles gedaan om haar het zwijgen op te leggen. Sánchez wordt om de haverklap opgepakt. “Ze volgen je, bedreigen mensen om je heen, en ze hebben mijn blog drie jaar lang voor Cubanen geblokkkeerd.” Naarmate de repressie toenam, groeide buiten Cuba haar naam. Het Amerikaanse Time noemde Sánchez in 2008 een van de 100 meest invloedrijke personen ter wereld. In dat jaar kreeg ze ook de prestigieuze Spaanse prijs voor de journalistiek Ortega y Gasset en noemde Foreign Policy haar een van de tien meest invloedrijke Latijns-Amerikaanse intellectuelen. In 2010 kreeg ze in Nederland de Prins Claus prijs. “Een baken van vrijheid,” meldde het juryrapport, dankzij het “bekendmaken van de dagelijks Cubaanse realiteit (…) en het aantonen van de enorme impact die internet kan hebben op sociale verandering en ontwikkeling.”

Naar de prijsuitreikingen kon ze niet. In vijf jaar tijd werd ruim twintig keer een uitreisvisum geweigerd. “Ze straften me door niet mij niet te laten reizen,” zegt Sánchez. Dat ze nu wel mocht, heeft te maken met de versoepelde migratiewet sinds januari. Toch was de blogster verrast. “Ik dacht dat ik op de zwarte lijst zou staan, maar tot mijn verbazing mocht ik reizen. Ik denk dat voor de regering de kosten te hoog werden om me het reizen te blijven weigeren.” Ook tijdens haar reis wordt ze lastig gevallen. In Brazilië maakte een groep schreeuwende Castro-aanhangers een presentatie onmogelijk. “Dat heeft me totaal niet verrast, ik heb ervan genoten,” zegt Sánchez laconiek. “Ik hoop dat op een dag ook in mijn land mensen zich in het openbaar kunnen uitdrukken tegen publieke personen.”