Nieuws:101008 Chili mijn (lang)

{{Nieuws
|Heeft Toonnaam=Chileense mijnwerkers redden hun presdident
|Heeft Locatie=Chili
|Heeft Datum Van Invoer=2010/10/08
|Heeft Afbeelding=20100826vs-LA-mineros t607.jpg
|Heeft Bijschrift=Triomf voor de president
|Heeft Samenvatting=De mijnramp in Chili kwam voor de president van dat land als een geschenk uit de hemel. Met de redding van de 33 kompels is ook het politieke leven van Sebastián Piñera weer veilig.
|Heeft Hoofdpagina=Nee
}}
De ramp zelf was amper wereldnieuws. Een mijn bij Copiapó, ongeveer 800 kilometer ten noorden van de Chileense hoofdstad Santiago stortte in na een aardbeving en sloot 33 mijnwerkers in. Een tragisch ongeluk, maar het drama kwam pas op de voorpagina’s toen 17 dagen later bleek dat de kompels nog in leven waren. Ze zaten 700 meter onder de grond bij elkaar in een speciale vluchtruimte, overlevend op blikjes tonijn en koekjes.

De schijnwerpers van de wereldpers richtten zich op Chili, en daarmee op Sebastián Piñera, de grijs gekuifde president van het land. Glunderend alsof hij de mannen persoonlijk het leven had gered, hield die een snel geschreven boodschap voor de camera’s van een van de mijnwerkers die via een sonde terug naar boven was gekomen. Chili huilde van blijdschap, en het gelukkigst van allemaal was Piñera zelf. ‘Ik voel me trotser dan ooit dat ik Chileen ben en dat ik president van Chili ben,’ meldde hij en gaf daarmee het startschot voor een delicate reddingsactie – van de mijnwerkers maar ook van zijn eigen imago.

De hoofdrol van Piñera was volledig geënsceneerd. Hij brak er een internationale reis voor af en slaagde erin de brief uit de publiciteit te houden tot hij persoonlijk was gearriveerd. Het werd inderdaad een daverend succes. Opiniepeilers maten een plotselinge stijging van de presidentiële populariteit met 10 procent, een rechtstreeks gevolg van zijn optreden bij de mijn. De verre leider bleek ineens een man van hoop, efficiëntie en betrokkenheid bij het leven van de gewone man. 

De zestigjarige Piñera kon wel een succesje gebruiken. Sinds zijn aantreden in maart kalfde zijn populariteit langzaam af naar 46 procent in juli. Piñera heeft in de ogen van de Chilenen nog weinig gepresteerd. Zijn enige ‘wapenfeit’ was een escalerend probleem met Mapuche-indianen waarvan er 34 in de gevangenis in hongerstaking zijn gegaan. Daarbij torst Piñera de moeilijke erfenis van een succesvolle politieke coalitie tussen sociaaldemocraten en christendemocraten die twee decennia onafgebroken aan de macht is geweest. Deze Concertación sloot zijn dynastie af met het bewind van de socialistische president Michelle Bachelet, die bij haar vertrek 84 procent van de bevolking achter zich had. 

Piñera is in de schaduw van Bachelets nalatenschap nauwelijks zichtbaar. Typerend was het wereldkampioenschap voetbal in Zuid Afrika, toen de dominante aanwezigheid van zijn voorgangster hem nauwelijks toestond de successen van de nationale selectie op zijn conto te schrijven. De mijnramp biedt hem een gelegenheid zich te onderscheiden met een eigen succes en die grijpt hij gretig aan. Sinds de presentatie van de brief is de president niet meer bij de rampplek weg te slaan. Piñera heeft zijn lot verbonden aan het succes van de actie. En daarmee zijn nu ineens 34 levens in het geding: 33 van de kompels plus het politieke leven van de president.

De riskante gok past bij het karakter van Piñera, een man die schatrijk werd met investeringen op de beurs. Tijdens de campagnes profileerde hij zich als iemand die hield van risico’s met gewaagde politieke uitspraken en niet de geringste aarzeling om gevaarlijke plekken te bezoeken. Tekenend was ook zijn beslissing voor een zakenkabinet. Politieke vrienden bedankten voor een ministerschap wegens de – in hun ogen – grote kans op mislukking. Piñera nam de gok graag.

Om de kans van slagen bij de mijnramp te vergroten zijn maar liefst drie verschillende boorinstallaties ingezet. Daarmee kan de bevrijding mogelijk ook worden vervroegd. Volgens het eerste scenario zouden de mannen pas rond Kerstmis naar boven kunnen. Nu lijkt begin november haalbaar. Piñera schreeuwt het van de daken maar roept steeds meer irritatie op van de familieleden die vinden dat hij hun ellende uitbuit. Betrokkenheid is één ding, vinden zij, maar iets anders is het transformeren van een ramp in een politiek spektakel. 

Toen het land vorige week uitbundig 200 jaar onafhankelijkheid vierde meldde Piñera dat de redding ‘misschien wel eerder dan verwacht’ zou kunnen plaatsvinden, en noemde als termijn ‘eind oktober.’ Operatieleider André Sougarret reageerde geïrriteerd en maande om kalm te blijven en niet op de feiten vooruit te lopen. ‘Het beste is om geen datum te noemen’ zei een van de ingenieurs. Maar Piñera heeft haast. De problemen stapelen zich op. De Mapuches bezorgen hem slapeloze nachten. Hij heeft gegokt en hij wil winnen. Voor de mijnwerkers, maar vooral zichzelf.